Vertrouw op je intuïtie, volg je onderbuikgevoel

Mijn verhaal van je gut-feeling volgen. Die ene ingeving. Dat voorgevoel. Ik heb er velen. Maar vandaag, omdat het 11 november is, sta ik stil bij die keer dat ik mijn intuïtie volgde, toen ik (na afgestudeerd te zijn aan de ALO als gymdocente) de snowboard-lerarenopleiding in Kaprun ging doen. Dit verhaal speelt zich af op 11 november 2000, nu 21 jaar geleden. Het redde mijn leven.

Onderweg in de trein naar Kaprun

Ik zat in een coupé met nog vier of vijf anderen, in de trein op weg naar Kaprun. Daar waar ik mijn lerarenopleiding tot snowboardleraar ging volgen. De welbekende Anwärter-opleiding. In die trein zat ik lekker. Ik las. Ik keek uit het raam. Ik voelde me goed. Ook al voelde ik mij een beetje zenuwachtig. Ik had er zin in.

Markus was enorm enthousiast

De opleiding startte. Ik kwam op bijzondere wijze in een “klasje” terecht met twee Markus-sen. Een leuke groep. Die ene Markus was echt heel lief voor mij. Hij legde mij alles uit als ik het niet begreep. Alles was in het Duits. Hij gaf mij ook volop complimenten want ik had de leukste warming-ups van iedereen. “Jij kan lesgeven. Jij gaat het doen!”, zei hij.

En het werd nog gekker

Omdat hij net als ik singer-songwriter was, stond hij erop dat ik mijn liedje “Crying in my mother’s kitchen” hardop in de lift zong. Toen wij amper uit de sleeplift waren ging hij op zijn knieën en zei hij: “Stand stil. Promis me, you’ll write a song for me.” Ik MOEST het beloven. Hij zei ook nog “Why don’t we sing together. Laten we samen liedjes schrijven, samen lesgeven…” en al wat nog meer. Ik dacht, hij is crazy. Maar ja, daar zit hij op zijn knieën. Ik zei: “Sta op, man. Okey. Yes. Het is ok. Ik beloof het.”

Die ochtend,  11-11-2000, Kaprun

Die ochtend, 11 november 2000, was de dag anders dan anders. Het zou druk worden op de ski-berg. Heel druk. Want er worden ook kampioenschappen gehouden die dag op de Kaprun-berg. En wij? Deze dag dat wij zouden “afstuderen” – zat ik in een auto met 4 mensen. Wij waren op tijd vertrokken. Wij moesten de trein van 8:45 uur nemen, in plaats van 9:00 uur. Omdat het dus druk zou worden. Ik keek uit het raam.

Ineens zag ik dat alle liften open waren.  Nu al! Want dat was nooit zo in de ochtend. Alleen maar in de middag. Het was blijkbaar te druk bij de treinlift. Ik zei in volle overtuiging “Kom, we pakken die andere lift omhoog, is beter.” Waarom zei ik dit? Ik ben zo dankbaar dat ik luisterde naar deze ingeving, naar deze gut-feeling. En dat ik het heb uitgesproken naar de mensen om mij heen. Gelukkig wilden de anderen (in die auto) ook wel de andere route nemen. Achteraf zou blijken, waarom dit zo’n goede keuze was.

En zo gebeurde het

Dat wij met ons groepje die andere route namen. Wij kwamen met ons viertjes op het tussenstation aan en daar ontmoetten we nog een paar uit ons “klasje”. Wij misten nog twee mensen uit onze groep. De twee Markus-sen.

Daar was lange Markus

Daar kwam lange Markus aan. Hij kwam naar buiten op het tussenstation. Lange Markus zei, dat de andere Markus – de Markus met wie ik samen in een bandje zou gaan zingen en met wie ik samen les zou gaan geven, de Markus die volledig in mij geloofde terwijl wij elkaar nog maar tien dagen kenden- net niet meer meekon met de trein van 8:45 uur. Hij komt er dus aan. Met de volgende trein…

En dan zien wij rook

Wij zien rook. Uit het gebouw? Uit het gebouw. Ik ga nog naar binnen, het restaurant in, om het te zeggen tegen mensen. Gek genoeg had ik met Markus kort daarvoor nog samen BHV geoefend, we hadden met name het gedeelte over brandwonden en ontruiming doorgesproken. En toen zeiden we nog, “Dat is natuurlijk raar. Dat gebeurt niet zo snel in de sneeuw, toch?” Hij had toen mijn handen gepakt en gezegd: “Alles komt goed.” Dat vond ik bijzonder en ook lief gezegd. Dat deze woorden later een heel andere betekenis zouden krijgen, had ik toen niet door.

Om een lang verhaal kort te maken

Er voltrok zich een ramp onder onze voeten. De kabeltreinramp van Kaprun, 11 november 2000. 155 mensen komen om. Ook Markus. Eerst heb je nog hoop. Er zijn toch vluchtroutes? Helikopters landden. Delen worden afgezet. Het duurt lang, het duurt uren. De rook wordt meer. Het wordt gitzwart. En dan krijg je een telefoon in je handen. Om naar huis te bellen, dat je veilig bent. Om te zeggen.. dat je niet in die trein zit. Dan weet je, dat er een ramp zich voltrekt, onder jouw voeten.

In die Stube

In die Stube, waar wij met ons groepje terecht konden, kreeg ik ineens het gevoel dat Markus mij gedag zei. Hij herhaalde de woorden, die hij al eerder tegen mij gezegd had: “Het is ok, ik ben ok, alles komt goed”. Dat gevoel nam ik direct over. Een ramp voltrekt zich. Maar Markus laat weten dat hij goed overgaat. En ik dacht meteen ook aan al die andere mensen en kinderen in die trein. Man, er zaten zoveel sporters en kinderen in die trein. En tegelijkertijd wil je er niet aan, dat dit echt niet goed zit. Je wil bericht krijgen, dat iedereen het heeft gered.

155 mensen, herdenk ik nu, 11-11

Markus bleek inderdaad bij die 155 mensen te zitten die het niet hadden gered. Elk jaar op 11 november denk ik aan hen. Gewoon om hen te eren. Meestal in mijzelf. En soms vertel ik het aan iemand van dichtbij. Vandaag deel ik dit verhaal met jullie. Omdat dit verhaal niet vergeten mag worden. Omdat dit verhaal niet alleen IN mij mag leven, maar ook erbuiten. Om ieder die is omgekomen te eren. En in het bijzonder Markus. Vandaag sta ik stil bij wat Markus voor mij heeft betekent. Wat hij mij allemaal voor moois heeft gezegd. Positieve gedachten, die nooit meer zouden verdwijnen. Waar ik voor altijd dankbaar voor ben. Hij heeft mede mij gebracht tot wie ik nu ben. Hij heeft mij geïnspireerd te blijven zingen en liedjes te blijven maken. Ik schrijf nu zelfs musicals! Hij heeft mij kracht gegeven. In zo’n korte tijd, zo lang geleden.

Markus, my friend

Ik heb direct dat nummer geschreven. Ik had het hem beloofd in de sneeuw. “Markus, my friend”.  Ik heb dit opgestuurd naar zijn moeder, op een bandje. Ik kreeg antwoord van zijn zus. Dat liedje was raak geweest. Wij hadden zoveel gemeen. Surfen, dromen, zingen, liedjes schrijven. Een jaar later nodigden zij mij uit mee te gaan naar de herdenking in Kaprun, bij het opgerichte monument. Natuurlijk ben ik gegaan. En weet je, Markus is voor mij altijd een heel goede vriend gebleven.

Luisteren naar je intuïtie, het volgen van je onderbuikgevoel

Het luisteren naar die gut-feeling, je intuïtie. Dat stemmetje, of dat gevoel, dat jou iets ingeeft, richting geeft. Heb jij dat weleens gehad? In het groot en in het klein? Dat moment dat je weet, deze ingeving volg ik. En heb je dit verhaal wel eens aan je kinderen verteld? Doen. Op het juiste moment. Doen. Dit is een skill for life namelijk. Dat je je kinderen leert naar hun (voor)gevoel te luisteren. En jij bent hun voorbeeld. Hun WAY-SHOWER.

VRAAG AAN JOU:

Wat is jouw gut-feeling moment geweest? Het volgen van dat onderbuikgevoel? Welk verhaal plopt er nu bij je op? Hoe groot of hoe klein ook. Alles is even waardevol!

Laat een reactie achter